Ποίηση
Της σκουριάς και της αγάπης
Της σκουριάς και της αγάπης
Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Θεόδωρου Ταβουλάρη με τίτλο “Της σκουριάς και της αγάπης”, ο ποιητής μας παρασύρει αισθαντικά σε ονειρικές εικόνες, συνειρμικά συνδεμένες πέραν του απτού.
Τα ποιήματά του εικονογραφούν καταστάσεις που έχουν αποτυπωθεί με μια ψυχική ματιά σε στιγμές έκστασης, βιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το «ωκεάνιο συναίσθημα» και γίνεται Ποιητής.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αφήνει άναυδο τον αναγνώστη, «η Αρμύρα που του καίει τα μάτια και η σκουριά που γίνεται μία αιμορραγούσα πληγή», σ’ εκείνο το μεγάλο βάθος που βλέπεις τα σπλάχνα της αγάπης του.
Ο αλληγορικός του λόγος, χειμαρρώδης, παιχνιδίζει με φόντο τη φύση, τις εναλλαγές φωτός και εποχών, με όλες τις βαθμίδες του χρόνου.
Η “θάλασσα” επανέρχεται με την “αλμύρα” της, γεύση οξεία και απροσδιόριστα ευχάριστη ή δυσάρεστη, σαν του κατασταλαγμένου βιώματος.
Ο “Έρωτας” και η “Αγάπη”, με κεφαλαία ή πεζά, περιδιαβάζουν επαναληπτικά τον ποιητικό του λόγο, οι στίχοι του αποπνέουν έναν καημό, μιαν αέναη προσμονή, ένα κίνητρο ζωής.
Ο “χρόνος” ως απειλή θανάτου καλεί σε αντίσταση.
Στο χρονικό τόξο, το χθες εξωραΐζεται, το τώρα κουβαλάει σκουριά κι αλήθεια, το “αύριο” υπόσχεται.
Το βιβλίο του Θεόδωρου Ταβουλάρη «της σκουριάς και της αγάπης», είναι άλλη μία ποιητική σπουδαιότητα στις Ωδές του.
Βασιλική Κουτσογιάννη.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ ΚΑΙ FOSCO BΟRDINI
Ο Fosco Bordini ήταν ένα από τα πνευματικά άτομα της Ιταλίας, τον γνώρισα ως επίτιμο πρόεδρο του συλλόγου Amici dell’Umbria και της Λογοτεχνικής Εταιρεία Agostino Pensa.
Γνωριστήκαμε μέσα από διάφορα ποιητικά συνέδρια στην Umbria της Ιταλία, όταν τις περισσότερες φορές απήγγειλε ποίησή μου στην Ιταλική γλώσσα.
Δυστυχώς την χρονιά που μας πέρασε αποφάσισε την «αποχώρησή του».
Το ποίημά μου «Στον πυρετό της μνήμης», είναι ένα μικρό δείγμα εκτίμησης και τιμής στην μνήμη του.
Παραθέτω ορισμένες φωτογραφίες από τις συναντήσεις μας σε διάφορες χρονικές στιγμές.
ΣΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ Πώς να φύγω; Που να πάω; η βροχή με κάρφωσε με χιλιάδες καρφιά στο δρόμο διαβάζοντας την νεκρώσιμο αναγγελία σου. Θέλησες να φύγεις να ακούς το μεγάλωμα της νύχτας με βρίσκεις αμίλητο στερημένο χαμένο. Εγώ περίμενα να ξανά συναντηθούμε να δεις απ’ τους χτύπους της καρδιάς τι νέα όνειρα γεννήθηκαν! να τα απαγγείλεις πάλι και να αφήσεις το ρίγος της ευτυχίας να αιωρείται. Να απαγγείλεις τις αγωνίες μου και μετά να ξαναπλάσουμε με αγάπη και τρυφερότητα τις συγχορδίες του κόσμου. Γνωριστήκαμε για να τραγουδάμε και τώρα με βρίσκεις αμίλητο στερημένο να καρπίζει μέσα μου ένας άλλος καιρός … Όχι Φόσκο, η Αρετή δεν πεθαίνει δεν πεθαίνει η ομορφιά … Πολεμούσαμε, για να μπορούμε να έχουμε ένα φως ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για να ‘χουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Όσο παρελαύνει ο πυρετός της μνήμης τόσο μεγαλώνει ο κόσμος των ερειπίων οι αυγές κραυγάζουν πιο δυνατά την πίκρα και οι ημέρες έγιναν ανάσες αρχαίας τραγωδίας ένα τέλος χωρίς μία απάντηση στα δικά μας γιατί … Αυτό το γιατί, τριγυρίζει στο θρυμματισμένο μου είναι ακούω τα τύμπανα ένας σεισμός που χορεύει είν’ ο Άδης που σφυρίζει ικανοποίηση διψώντας και ξεδιψώντας αλλόφρον Άχ !!! Δεν μπορώ να το πιστέψω Τώρα ανθίζει μες στην ερημιά σε διακρίνω στο τρέμισμα του καντηλιού στο νυχτολούλουδο στη σκοπιά του σκοταδιού με το άρωμα της νοσταλγίας στο στήθος να κρατάς τους μαραμένους ανθούς έγινες ανασασμός της νύχτας φορώντας των αστεριών τα άμφια. Μα κι αν ήρθε πρώιμος χειμώνας κι έγινε η νύχτα πιότερο βαθιά με κύματα θεριά στου ουρανού την δόξα θα βρεθούμε και θα φωνάξω δεν έφυγες, σε έχω κλείσει μες στην καρδιά μου και σε ζω! Δεν έφυγες …
Αναμνηστική φωτογραφία από τον Αύγουστο του 2013, των συμμετεχόντων στο 31ο Πανευρωπαϊκό ποιητικό συνέδριο στον Άγιο Φραγκίσκο της ASSISI της Ιταλίας, με θρησκευτική και οικολογική ποίηση.
Εγώ συμμετείχα με το ποιητικό μου έργο «Confessione d’amore».
Ο Fosco Bordini το απήγγειλα στην Ιταλική γλώσσα.
Το 2006 να απαγγέλει ποίησή μου στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης ΤΕΡΝΙ
Το 2013 να απαγγέλει ποίησή μου στο Πνευματικό Κέντρο του Castiglione del Lago
2013. Ο επίτιμος πρόεδρος της Λογοτεχνικής Εταιρείας «Amici dell’Umbria – Agostino Pensa» κ. Fosco Bordini, απαγγέλει ποίησή μου στην Ιταλική γλώσσα στο Δημαρχείο του Gubbio και μου δίνει το βραβείο της πιο ξεχωριστής ποίησης, το “PREMIO NOVELLO BOSONE”.
Το 2008 στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης να μου απονέμει το βραβείο “Madre Terra, Sorella Acqua” για το ποίημα του “All’ ombra dell’ estate”.
Το 2006 στο Τerni μαζί με την γυναίκα του Άννα και την κόρη μου Μαρία.
ΑΡΠΥΙΕΣ
Ο ποιητής Θεόδωρος Ταβουλάρης με το καινούργιο του βιβλίο που έχει τίτλο «Αρπυίες», μας καλεί ακόμη μια φορά να θαυμάσουμε το ολόδικό του στερέωμα, μονάκριβο για εκείνον αλλά και για εμάς.
Μας παίρνει με τους ερωτικούς ανέμους του και μας παρουσιάζει πως γίνεται η αγωνία λόγος, πως πονούν οι λέξεις και πως γίνεται η ανάβαση στην κλίμακα του ερωτικού αισθήματος ….
Αφήνεται να διαχυθεί σε μία πραγματικότητα που δεν είναι παρά η ακτινοβολούσα επιδοκιμασία της ζωής.
Όλη η ύπαρξη μεταμορφώνεται σε έναν διάφανο φορέα, μέσω του οποίου λάμπει η μοναδικότητα του έρωτα. Ο κόσμος χαμογελά. Η αιωνιότητα έχει κερδηθεί συμπυκνωμένη σε μια στιγμή.
Μεταμορφώνει το φθαρτό σώμα σε τόπο ανταρσίας.
Ξεδιπλώνει μία γλώσσα μεθυσμένη από τους ίδιους τους χυμούς της.
Ακροβατεί στα πιο «απόκρημνα σημεία του αίματος» και χάνεται, εν επιγνώσει δίνοντας στον αναγνώστη την ευλαβικά διαμεσολαβημένη εικόνα ενός σπάνιου θηρευτή της λέξης και του αισθήματος.
Το αίμα της μνήμης γίνεται καταρράκτης και χείμαρρος, οργώνει … πασχίζει για το ακατόρθωτο
Απολαμβάνει ένα ύστατο ξεφάντωμα των αισθήσεων … αναριγεί ξανά από παλιά αγγίγματα.
Είναι ώρα να σβήσει το φως, να σβήσουν οι λέξεις, «να’ρθει η νύχτα να σβήσει …» ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
Αυτές είναι οι «Αρπυίες» του, οι άνεμοί του.
Βασιλική Κουτσογιάννη.
Ανθολόγιο – Ημερολόγιο «Αχ! Έρωτα»
Το Ανθολόγιο – Ημερολόγιο που κυκλοφόρησε τις ημέρες των εορτών με τίτλο «Αχ! Έρωτα» από τις εκδόσεις «Βεργίνα», είναι η λογοτεχνική απεικόνιση του έρωτα, διά χειρός 365 ποιητών, όσες και οι μέρες του χρόνου, να υμνούν την ερωτική αγάπη.
Τον έρωτας που είναι η άνευ όρων εκχώρηση στον Άλλον, το κομμάτι μας που παραχωρούμε σε μια άλλη ύπαρξη. Εκείνο που κάνει μια ζωή άξια να βιωθεί, εκείνο που γεννά τα πιο έντονα συναισθήματα: χαρά, πόνο, ανάγκη, αγωνία.
Επειδή φέτος οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι διαφορετικές, είναι μία πρόταση να δωρίσουμε αυτό το βιβλίο χαρίζοντας «λίγη ζεστασιά στη μέση του χειμώνα».
Μην ξεχνάμε όμως ότι με μεγάλη χαρά, συμμετέχω και εγώ μέσα και γι’ αυτό το λόγο θέλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις «Βεργίνα», την κυρία Ευγενία Ασημακοπούλου, καθώς και την ποιήτρια και ανθολόγο των εκδόσεων κυρία Παναγιώτα Ζαλώνη για την συμμετοχή μου !
ΕΡΩΤΙΚΟ
Η αποθέωση
ντύθηκε κατακόκκινη πορφύρα
έγινε πηγή
που γεννά το άρωμα του ονείρου
η σαρκοβόρα αίγλη των ματιών
φτερούγιζε
εκεί, που λιποθυμούν οι ύπνοι
τότε γινόμουν Ηνίοχος
και περπατούσα στο φως,
φτερούγιζε η μεθυσμένη ψυχή μου
ούρλιαζε το γυμνό Καλοκαίρι
με την γλώσσα του πυρετού
σαν κυλούσαν στα πόδια σου
λυγμοί ευγνωμοσύνης …
Σ’ αυτή την τελετή θριάμβου
έδινες ασυλία θανάτου
στην τέφρα μου
και στεφάνωνες το μέτωπό μου
με δάφνινα φύλλα.
Θεόδωρος Ταβουλάρης
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ «ΙΩΛΚΟΣ 2021»
Πιστό στις αρχές της παράδοσης, τις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού και για εικοστή έκτη συνεχόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε το Ποιητικό Ημερολόγιο «ΙΩΛΚΟΣ 2021» με επιμέλεια-ανθολόγηση του Γιάννη Κορίδη. Κάθε μέρα –ολοσέλιδη– περιέχει τις απαραίτητες ημερολογιακές πληροφορίες κι ένα αντιπροσωπευτικό ποίημα.
Το Ποιητικό Ημερολόγιο είναι μία καινούργια ανθολογία ποίησης που κυκλοφορεί κάθε χρόνο. Δεν επαναλαμβάνονται τα ίδια ποιήματα και δεν προβάλλονται μόνο κλασικοί δημιουργοί, αλλά και σύγχρονοι, που επιβεβαιώνουν την εξελικτική πορεία της ελληνικής Ποίησης.
Ένας από τους σύγχρονους ποιητές μας είναι και ο Θεόδωρος Ταβουλάρης με το ποίημα του «Λυπήσου με» στην σελίδα 354.
Κριτική σκέψη επάνω στο έργο του ποιητή Θεόδωρου Ταβουλάρη «Λειτουργικό για ήρωες».
Μία κριτική σκέψη από τον εκπαιδευτικό και ιστορικό συγγραφέα Αθανάσιο Καραπέτσα, επάνω στο ποιητικό έργο του Θεόδωρου Ταβουλάρη με τίτλο «Λειτουργικό για ήρωες».
Ήταν μία τυχαία συνάντηση στα μέσα Ιουλίου του 2020, από μια όμορφη παρέα πνευματικών ανθρώπων.
Το θέμα τους: «Συζήτηση με θέα τον Μαλιακό».
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΑ ΤΟΝ ΜΑΛΙΑΚΟ
Καλοκαίρι. Ζέστη και ξενοιασιά. Καλή παρέα και συζήτηση σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο, όπου η ματιά βυθίζεται στην αταραξία του Μαλιακού κι ανασαίνοντας διατρέχει τη ράχη του Καλλίδρομου. Ta πεύκα φιλότιμα πασχίζουν να δροσίσουν τους λιγοστούς θαμώνες του καταστήματος στο μπαλκόνι της Στυλίδας, που σηματοδοτεί την αρχή της ανηφοριάς κατά την Όθρυ. Η παρέα: ο ποιητής Θεόδωρος Ταβουλάρης, ο φίλος Θανάσης, εμβριθής γνώστης της πνευματικής κίνησης του τόπου με διάθεση προσφοράς, ο συγγραφέας Γιάννης Σερδάρης, ανήσυχο πνεύμα, αεικίνητος κι αποτελεσματικός.
Η συζήτηση, αναμενόμενο ήταν, περιστρέφεται γύρω από το μόλις εκδοθέν βιβλίο του ποιητή μας και φίλου Θεόδωρου Ταβουλάρη. Πολυγραφότατος, επιδέξιος και ευαίσθητος με ανεπτυγμένη αισθητική αν κρίνει κανείς από το βιβλίο του, το οποίο ο ίδιος σχεδίασε και εκτύπωσε. Κόσμημα πραγματικό.
Το μνημείο των Γαριβαλδινών ηρώων στην Αγία Μαρίνα ενέπνευσε τον ποιητή να γράψει τούτο το μικρό βιβλίο. Κι αναδεικνύει τη λεπτομέρεια της ιστορίας και σκιαγραφεί τους πρωταγωνιστές αναζητώντας τις πιο λυρικές λέξεις. Αυτές που πιο έντονα σηματοδοτούν την προσφορά και τον πόθο ελευθερίας των Γαριβαλδινών. Αυτές που ξεχειλίζουν συναίσθημα κι ανασταίνουν το μέτρο του ηρωισμού, το μέγεθος της παλικαριάς, το ιδανικό του θανάτου. Αυτές που γλυκά μας ταξιδεύουν ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, ολοζώντανες εικόνες, ήχοι, οχλοβοή, ‘’πόνος που σκάβει μ’ ένα μαχαίρι τα σωθικά’’. Αυτές που πλέκουν ύμνο δοξαστικό, αθάνατο τραγούδι.
Τίτλος του βιβλίου: «Λειτουργικό για ήρωες» και υπότιτλο «Το έπος των Γαριβαλδινών στην Ελλάδα». Εφτά ποιήματα, εφτά κεριά, αγιοκέρια, στη μνήμη και την προσφορά των Γαριβαλδίνων. Σ’ αυτούς που αγάπησαν της δικαιοσύνης το αίμα και τον σπόρο της θυσίας. Ακριβή προσφορά στην ανάδειξη της τοπικής ιστορίας. Κατάθεση πνευματική που πλουτίζει την τοπική μας γραμματεία. Ευχαριστούμε τον ποιητή για την πολύτιμη προσφορά του.
Αθανάσιος Καραπέτσας
ΕΧΤΙΣΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Ο συνθέτης Ανδρέας Αρτέμης, «αγκάλιασε» με τρυφερότητα την ποίησή μου.
Με συγκίνηση ακούω την μελοποίησή της, σαν νύχτα που μου κρυφοκαίει τα σπλάχνα και το «ρίγος μένει αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής του και της μελωδίας του».
Εύχομαι πάντα να είσαι πλημμυρισμένος από αυτόν τον μελωδικό έρωτα δημιουργίας ..!!!
ΕΧΤΙΣΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Έχτισα την αγάπη
ανάμεσα, στων λουλουδιών τις αναπνοές
στο λίκνισμα του τραγουδιού
στη μέθη της νύχτας
στη δροσιά του φιλιού.
Έχτισα την αγάπη
ανάμεσα, στο χαμόγελο της έξαρσης
στην αύρα της φωνής σου
στον κατακόρυφο ήλιο του κορμιού σου
στο σ’ αγαπώ σου.
Έχτισα την αγάπη στην ζωή μου.
Θεόδωρος Ταβουλάρης
28ο ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ CASCIA ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
Με βάση το ποίημα μου «Τα άμφια της πλεύσης» που είχα αναρτήσει το Πάσχα, σας παρακινώ να πάμε σε μία πολύ σημαντική και όμορφη διαδρομή, την συμμετοχή μου στο 28ο Πανευρωπαϊκό ποιητικό συνέδριο στην πόλη Cascia της Ιταλίας.
9 Ιουνίου του 2007
Στη δεύτερη ημέρα του 28ου Πανευρωπαϊκού συνεδρίου στην Ιταλία, λαμβάνω μέρος με θρησκευτική ποίηση και το έργο μου «LE VESTI SACERDOTALI DELLA ROTTA» «ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΤΗΣ ΠΛΕΥΣΗΣ» σε αίθουσα του 15ου αιώνα, του Δημαρχείου της Cascia, αποσπώντας το βραβείο «Premio Santa Rita» της πιο ξεχωριστής ποίησης.
Η πρόεδρος Cesarina Pensa και ο επίτιμος πρόεδρος της Λογοτεχνικής Εταιρείας «Amici dell’Umbria – Agostino Pensa» κ. Fosco Bordini, δίνει στον ποιητή Θεόδωρο Ταβουλάρη το βραβείο «Premio Santa Rita» για το ποίημα του «Le vesti sacerdotali della rotta».
Το βραβείο «Premio Santa Rita» της πιο ξεχωριστής ποίησης από την κριτική επιτροπή, ήταν για μένα ένα από τα σημαντικότερα βραβεία που δόθηκαν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου από την Λογοτεχνική Εταιρεία «Amici dell’Umbria – Agostino Pensa».
Οι βραβευθέντες ποιηταί μεταξύ των οποίων και ο Θεόδωρος Ταβουλάρης έξω από την αίθουσα εκδηλώσεων του 15ου αιώνα, του Δημαρχείου της Cascia.
Αναμνηστική φωτογραφία μερικών συμμετεχόντων του συνεδρίου, έξω από τον ιερό ναό της «Αγίας Ρίτας»
Τον ίδιο χρόνο (2007) κυκλοφόρησε η Ιταλική ανθολογία με τίτλο «Cuore acceso d’amore » «Καρδιά φωτισμένη από αγάπη», η οποία είχε τις εργασίες όλων των συμμετεχόντων του συνεδρίου στην Ιταλική γλώσσα αλλά και στην γλώσσα της πατρίδας του καθ’ ενός, μαζί με φωτογραφικό υλικό από όλες τις ημέρες.
Εγώ είχα συμπεριληφθεί στις σελίδες 22,27,230,231,232,233,269,271,272,275,276 και 522.
Το ποίημα μου «Τα άμφια της πλεύσης» «LE VESTI SACERDOTALI DELLA ROTTA», στην Ελληνική και Ιταλική γλώσσα, στην σελίδα 230.
ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΤΙΧΟΥΣ
ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΤΙΧΟΥΣ
Αυτό το αύριο
ψηλαφίζοντάς το απλόχερα μου προσφέρει πληγές
μια εκκρεμής μονοτονία,
στα αδιέξοδα της υπομονής
χαράζει μόνο έναν πετρωμένο θρήνο η νύχτα
το ρολόϊ βουβό, παγωμένο δεν μιλά.
Θέλω να βγω έξω
δεν ξέρω τι να φορέσω
βάζω την ελπίδα και παρ’ όλα αυτά, κρυώνω
κοιτάω τον καιρό που αποστηθίζει το μάταιο
το μόνο που κυκλοφορεί ελεύθερα είναι η θλίψη
σκιές ανθρώπων με αποσιωπητικά
το δε κλάμα να γροικιέται ανταριασμένο
πάνω απ’ την ταραχή των πόνων.
Χλομιάζω παγιδευμένος
στις μικρές χρωματικές πνοές μου
που κι αυτές φοβούνται να μ’ αγγίξουν
τα χέρια πιάνουν χωρίς ν’ αγγίζουν.
Δημίου ταραχή ο καιρός
άλλαξε βρέχει παράπονο,
άυπνος καρτερώ το τίποτα
αναδιπλώνομαι στην ομίχλη
θα καθυστερήσω λίγο
για να προετοιμάσω τα όνειρα
θέλουν κι αυτά το χρόνο τους
θα περιμένω να πάρει ο Ήλιος ένα σχήμα ευλογίας
το βλέπω
αυτή την άνοιξη δεν θα ανθήσουν προσευχές
το αποφάσισα
το κρίνω απαραίτητο
τον εγκλεισμός μου στους τέσσερις στίχους
μόνο εκεί θα μπορώ να ζεσταθώ λίγο.
Αχ! Πόσο κρυώνω
σ’ αυτές τις άχρωμες μέρες με τα υπνωτισμένα βήματα
στα μάτια σου βλέπω το χτύπημα της Κυριακάτικης καμπάνας
άφησέ με να μείνω σε μια γωνιά του κορμιού σου
Κρυώνω…
σκέπασέμε με την αγάπη σου
άφησε να μας κυριεύσει η ποίηση !
Θεόδωρος Ταβουλάρης
ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΠΟΥ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ
ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΠΟΥ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Απ’ της ψυχής μου τα χαλάσματα
ένα πουλί γεμάτο λέξεις πετά και φεύγει
παρασύροντας ένα βογγητό
που συναντάς μόνο σε κηδείες.
Μοιρολογούν οι κρυμμένες μου φωνές
πάνω απ’ τις σπασμένες και λεηλατημένες ράγες
εδώ εκτροχιάστηκε ο χρόνος
στο ξεδίψασμα της παρακμής
είν’ το επίτευγμα που αναγάλλιασε η καρδιά
των χωνεμένων κοπριών.
Εδώ που σέρνεται η αδιαφορία και οι ξεχασμένες ενοχές
κοχλάζουν σαν αγρίμια οι σκουριές
επάνω στις εναπομείναντες ράγες
με πληγές γεμάτο
και ραγισμένα όνειρα
Κάποτε λικνίζονταν τα βαγονέτα με τον βωξίτη
στου θριάμβου το αύριο
και πορευόντουσαν τα όνειρα
για έναν καλύτερο κόσμο
χορεύοντας ένα βαλς πολλών σωμάτων
που τους ψηλαφούσε
το δάκρυ, ο ιδρώτας, η δόνηση κι η περιστροφή
ανυψώνοντας την λέξη ζωή
κατακλύζοντάς την με ήχους.
Τώρα έγιναν
τα φαντάσματα του πολιτισμού μας
κουβαλούν μόνο την στάχτη της σιωπής
κι εμείς οι τεθλιμμένοι συγγενείς
χωρίς ρυτίδα τύψης
σφυρίζουμε στην αδιάφορα
γιατί πρωτεύει η τιμή της ευκαιρίας.
Γι’ αυτό ο βόγγος μου
δίνει νόημα στον πυρετό μου
για το ξύπνημα της μέρας …
Θεόδωρος Ταβουλάρης
Οι φωτογραφίες είναι από τις λεηλατημένες γραμμές των βαγονέτων για μεταφορά μεταλλείου στην γέφυρα της Αγίας Μαρίνας Στυλίδας.
theodore tavoularis 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.